مـن یه روزی پسری بودم که از تـــه دل مــی خـــندیدم !
مـن یه روز آروم تــــرین اعــــصاب دُنیـــا رو داشــــتم !
اکــــنون بـی آنکـــــه شاد بـــاشــم نـــفس مــی کشــم ...
بــی آنکــــه شاد باشــــم زیــــر باران راه مـــی روم ...
بـی آنکـــــه شاد باشــــم زنــدگــی مــی کـــــنم ...
... دیگـــــران از کـــنارم عبــــور مـــی کـننـــد ،
ســــرد و سنگـــــین !
بـی آنکــــه نامــــم را به خاطـــر بیاورنــد ...
جــوری عبـــــور می کننــد ؛ که انگـار مـن نیســـــتم....
حـــــرفــی نیــــست ؛ فقـــط خســـتـه ام ...
مـن دخــــــتری هـــستم که با تمـــــام تـــوان
با ســـرنوشـــت مــی جنگـــــد ...
و چـه جــنـگ نابـــــرابری !!
مـن خـــــستـه ام ولــی مــَغــلوب نخــواهــــم شــــد !!